تنبور سازی است باستانی، که طی قرن‌ها در نواحی مختلف، شکل‌ها و صداهای متنوع به خود گرفته است. صدای ساده‌ی این ساز، گاه خشک و گاه نرم‌، چیزی غیرمادی و انتزاعی و حتی پارسایانه در خود دارد که برای موسیقی معنوی مناسب است. در ایران، تنبور جزو سازهایی بود که در دربار ساسانیان نواخته می‌شد. بعدها برخی از گروه‌های دینی کُرد آن را به عنوان سازی مقدس برگزیدند و از آن پس این ساز سرودهای نیایشی و رقص‌های آئینی را همراهی ‌کرده است.

ساز تنبور دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه (کاسه‌ای) که از قدیم مرسوم بوده و چند تکه‌ای (ترکه‌ای) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده‌است.

طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است، یکی واخوان و دو سیم اصلی. در زمان قدیم به گفته فارابی از یک یا دو سیم اصلی استفاده می‌شده‌است که اکنون به صورت سه سیم معمول است. این ساز دارای چهارده پرده (دستان) و فاقد ربع پرده می‌باشد.

در نواختن آن دو نوع کوک رایج است. ابتدا کوک هفت دستان (برز) و دیگری کوک پنج دستان (ته رز) که نوازندگان امروزی بیشتر از کوک سیم اصلی دو(C) و سیم واخوان سل(G)استفاده می‌کنند.

تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند و تکنیک‌های دست چپ آن شبیه دیگر سازهای زهی دسته دار مانند تار و سه تار است و مضراب‌های اصلی آن عبارتند از انواع مضراب راست، چپ و شُر انواع مضراب ریز، گل‌ریز، غنچه، دوچپ (دوتک) و … آلبوم صدای سخن عشق با صدای شهرام ناظری اولین و مطرح‌ترین آلبومی است که به معرفی ساز تنبور می‌پردازد.